Kiedy droga się kończy: co sportowcy robią po igrzyskach olimpijskich

Dla niektórych ludzi istnieje lęk przed związaniem się z jednym celem, dniami wypełnionymi tymi samymi czynnościami, tygodniami podzielonymi na godziny „co, kiedy i gdzie”. Dla innych strach jest odwrotny. Są tacy, którzy obawiają się, że nagle ściany kontroli i harmonogramu rozpadną się i zostaną pozostawione w jakiejś nieznanej przestrzeni, otoczone możliwościami, których nie zobaczą.

Elitarna sportowiec jest dobrze wyszkoloną, ściśle zaplanowaną osobą, której poranki, popołudnia i wieczory są związane z określonymi schematami, aby doskonalić wydajność jej ciała. Łatwo sobie wyobrazić, że po latach tego rodzaju treningu harmonogram staje się kocem wygody, a nagle, po zakończeniu imprezy lub kariery i oderwaniu koca, sportowiec staje w obliczu ogromnego poczucia straty., jakby tożsamość, którą posiadała po latach wykonywania jednego zadania, nie jest już jej.

Co stanie się ze sportowcami olimpijskimi po zakończeniu igrzysk? Chociaż w przygotowaniach do wydarzeń słyszymy o przygotowaniach i aspiracjach, rzadko zaglądamy do następnego rozdziału.

Moja dobra przyjaciółka Elise Laverick Sherwell przeszła na emeryturę po trzech cyklach olimpijskich (Sydney, Ateny i Pekin) i dwa brązowe medale w podwójnej czaszce (jeden w Pekinie i jeden w Atenach). Wyjaśnia swoją decyzję:

Powodem, dla którego nie chciałem pozostać w tym sporcie, jest to, że zobaczyłem, że miał on krótki czas. Po przejściu na emeryturę jako sportowiec możesz całkowicie odejść od sportu lub możesz pozostać w tym sporcie i występować publicznie lub trenować. To często nie jest długoterminowe. Gdy oglądasz Olimpiadę w 2012 roku, nikt nie pamięta, kto wygrał brąz w 2008 roku. Z pewnością pamięta o tym kilka osób, ale w 2012 roku tak naprawdę nie chodzi o medalistów z 2008 roku. Jeśli chcesz, aby ktoś przyszedł i przemawiał publicznie, potrzebujesz najnowszego medalisty. Po prostu czułem, że nie był to naprawdę długoterminowy, zrównoważony styl życia.

Nie chcę też tego uznania. Chcę uznania za bycie dobrym w czymś, a nie bycie dobrym w czymś. Jak długo żyjesz z bycia dobrym w czymś, kiedy już tego nie robisz, i nagle są ludzie, którzy są lepsi od ciebie? To mi nie wystarczało. ”